|
|
Extra > Mary Lijfering
Op 26 december zitten wij aan zee te ontbijten. Niets aan de hand. De zee ziet er niet anders uit dan op andere dagen. Geen meter hoger dan anders en net zo
ontspannend ruisend als de weken ervoor. Onze laatste dag Indonesië; Ben gaat lekker lezen en ik ga wandelen naar het 'zwarte strand' buiten het toeristengebied. Het
bestaat uit vulkaanzand en de plaatselijke bevolking geniet daar op hun vrije zondag van en prefereert dit boven het bounty-witte strand. Als enige witneus krijg ik alle
aandacht van die prachtige bruine Indonesische kinderen. Wat een vrolijkheid heerst daar; een groot verschil met het stille slapende zonnende publiek dat zich vaak
verveeld uitstrekt op de ligbedden op het witte strand.
Die avond vertrekken wij en via Denpassar vliegen we in twee en een half uur naar Singapore. Wachtend voor de boarding van het vliegtuig naar A'dam even naar het
tv-scherm kijken: 'Een vloedgolf na een zeebeving'. Mijn hemel. Terwijl wij ontbeten vond dat plaats, terwijl ik genoot van al die vrolijke Indonesische mensen in zee
vonden ander Indonesische mensen in Atjeh de dood in de golven. Terwijl wij zonder ons iets te realiseren over het rampgebied vlogen en de vliegtuighap wegwerkten
vochten mensen voor hun leven, kwamen om in de golven of spoelden aan op de stranden waarvan in de reisbrochures stond dat ze 'ongerept' waren.
Bij het zien van de beelden op het vliegveld van Singapore is de omvang van de ramp nog lang niet doorgedrongen. De beelden kwamen uit Thailand, beelden uit
Indonesië kwamen pas veel later. De werkelijkheid van de ramp dringt pas door in de loop van de week. Zoals bij iedereen ook bij ons het gevoel van ontreddering bij
het zien van de vreselijke beelden die de media ons voorschotelen, versterkt door onze verse Indonesische herinneringen.
Bij het zien van de ruim 1000 foto's van onze reis, al die kinderen in vissersdorpjes met huizen op palen, gaan onze gedachten terug naar de andere kant van de aarde.
We stelden onze gids een paar dagen voor de ramp een vraag: "Die huizen op palen; zijn er hier vaak vloedgolven?" "Nee, niet zo vaak; maar het gebeurt soms." Die
schattige kinderen op onze foto's hebben het overleefd want zij woonden buiten het bereik van de sunami's. Onze foto's geven wel een aparte dimensie aan onze
beleving van deze immense natuurramp.
Mary Lijfering
|
|
|
